ျပည္ေထာင္စု သမၼတ ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္အတြင္း၌ ရာစုႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာက အေျခခ်ေနထိုင္ လာခဲ့ၾကေသာ ကရင္အမ်ိဳးသားမ်ားသည္ မိမိတို႔ ဘာသာဘာ၀အေလ်ာက္ ဘာသိဘာသာႏွင့္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း လုပ္ကုိင္ စားေသာက္ကာ ေနထုိင္ျခင္း ျပဳခဲ့ၾကေသာ တုိင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုႀကီးတစု ျဖစ္ေလသည္။
ျငိမ္းခ်မ္းေရး၊ တန္းတူေရးအတြက္ ကိုယ္လက္အဂၤါ ေပးဆပ္သြားခဲ့သူေတြ၊
ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္၏ သမိုင္းျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈကို ေလ့လာေသာအခါ အျခားေသာ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ မြန္၊ ျမန္မာ၊ ရခုိင္ႏွင့္ ရွမ္းတို႔ အခ်င္းခ်င္း၏ ပဋိပကၡမ်ားႏွင့္ စစ္ပြဲမ်ားကိုသာ အမ်ားဆံုး ေတြ႕ရွိရလွ်က္ ကရင္လူမ်ိဳးစုမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ပဋိပကၡႏွင့္ စစ္ပြဲမ်ားကို မေတြ႕ရွိရသေလာက္သာလွ်င္ ျဖစ္ေပသည္။
ပုဂံေခတ္ ပထမျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ကို ထူေထာင္ျခင္း ျပဳၾကေသာ အခ်ိန္ကာလ ေပၚေပါက္ခဲ့ေသာ လူမ်ိဳးေရးဆုိင္ရာ ပဋိပကၡႏွင့္ စစ္ပြဲမ်ားကို ေလ့လာေသာအခါ မြန္ျမန္မာႏွင့္ ရွမ္းျမန္မာတို႔၏ အေရးအခင္းမ်ားသာ ျဖစ္သကဲ့သို႔ ေတာင္ငူ၊ ေညာင္ရမ္းေခတ္ ဒုတိယ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ကို မထူေထာင္ႏိုင္မီ ၾကားကာလ သမိုင္းသည္လည္း ရွမ္းျမန္မာႏွင့္ မြန္ရွမ္းတို႔၏ အေရးအခင္းမ်ားသာ ျဖစ္သည္ကိုေတြ႕ရွိရသည္။
ေတာင္ငူ ေညာင္ရမ္းေခတ္သည္လည္း ရွမ္းျမန္မာႏွင့္ မြန္ျမန္မာတုိ႔ အေရးအခင္းသာလွ်င္ လႊမ္းမိုးမ်ားျပားလွ်က္ ေနာက္ဆံုး ကုန္းေဘာင္ေခတ္ တတိယ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္သည္ကား မြန္ျမန္မာႏွင့္ ရခုိင္ျမန္မာတို႔၏ အေရးအခင္းမ်ားသာျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရ ေလသည္။
ယင္းသို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္၏ သမုိင္းတုိးတက္ ျဖစ္ေပၚမႈ တေလွ်ာက္လံုး အျခားမည္သည့္ တုိင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုမ်ားႏွင့္ ပဋိပကၡေသာ္လည္းေကာင္း၊ စစ္မက္ေသာ္လည္းေကာင္း ျဖစ္ပြားျခင္းမရွိဘဲ မိမိတို႔၌ ရွိသမွ် ကေလးႏွင့္ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ကာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနထိုင္လာခဲ့ၾကေသာ ယင္းလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ကြၽန္ဘ၀မွ ဤတိုင္းျပည္၏ လြတ္လပ္ေရးကို ျပန္လည္ ေၾကျငာျခင္း ျပဳခဲ့သည့္ အခ်ိန္မွစ၍ အဘယ့္ေၾကာင့္ မၿငိမ္မသက္ျဖစ္ကာ အျပင္းအထန္ဆံုး ႏွိမ္နင္းျခင္းကို ခံေနရသနည္း။
လြတ္လပ္ေရး ေၾကျငာၿပီးကာစက တန္းတူေရးႏွင့္ ကိုယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကစဥ္ကလည္း “တခ်က္ထိုးလွ်င္ ႏွစ္ခ်က္ျပန္ထိုးမည္” ဟု ၿခိမ္းေျခာက္ျခင္း ခံခဲ့ရၿပီးလွ်င္ ေနာက္ပိုင္းတြင္မူကား “က႐ုိင္း” မ်ားဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ “ကရင္ဆိုး” မ်ားဟူ၍ပင္ လည္းေကာင္း၊ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံု ခ်ိဳးဖဲ့ ေျပာဆိုျခင္းကို ခံခဲ့ၾကရသည္။ ခံေနၾကရတံုးလည္း ျဖစ္သည္။
ကရင္အမ်ိဳးသားမ်ားသည္ ဤတိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရး ေၾကျငာေသာအခါ ဤတုိင္းျပည္၌ ရာစုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ေနထိုင္လာခဲ့ေသာ တုိင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုႀကီး အေနႏွင့္ ၎တို႔လည္း ရသင့္ရထိုက္ေသာ အခြင့္အေရးကို “ဒီမိုကေရစီ စည္း၀ုိင္းႀကီးအတြင္း၌ ေနထိုင္ကာ ဒီမုိကေရစီက်က် ေတာင္းဆိုခဲ့ၾက” သည္။ တရားသျဖင့္ မဟုတ္ေသာ ကိစၥကိုလည္း ဘာတစ္ခုမွ ငန္းငန္းတက္ မေတာင္းဆိုခဲ့ၾကေခ်။
တိုးတက္ယဥ္ေက်းေသာ လူမ်ိဳးမ်ားပီပီ မိမိတို႔၏ၾကမၼာ မိမိတုိ႔ဘာသာျပ႒ာန္းခြင့္ႏွင့္ အျခားတုိင္းရင္းသားမ်ား နည္းတူ တန္းတူ အခြင့္အေရးေပးဘို႔သာ ေတာင္းဆိုျခင္းျပဳခဲ့ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ဤျပည္ေထာင္စု တုိင္းရင္းသားမ်ား၏ တရားသျဖင့္ႏွင့္ ဒီမုိကေရစီက်က် ေတာင္းဆိုခ်က္ကို ထိုအခ်ိန္က အာဏာပိုင္မ်ားသည္ မခန္႔မျငား သေဘာထားကာ မထိတရိ ျပဳလုပ္ေနခဲ့သည္။
၎တို႔၏ ေတာင္းဆိုခ်က္ကို မေမး႐ံုမွ် သာမက မထိတရိႏွင့္ မခန္႔မျငား ျပဳလုပ္ျခင္း ခံလာရေသာအခါတြင္ ကရင္ အမ်ိဳးသားမ်ားသည္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္လာၾကသည္။ မယံုမၾကည္ႏွင့္ မၿငိမ္မသက္ ျဖစ္လာၾကသည္။ ယင္းသို႔ ျဖစ္ပြားလာေသာ ကရင္အမ်ိဳးသားမ်ား၏ လႈပ္ရွားမႈႏွင့္ စိုးရိမ္မႈတို႔ကို ေျပလည္သြားေအာင္ မွန္မွန္ကန္ကန္ႏွင့္ အေရးတယူ ေျဖရွင္းေပးရမည့္အစား “တလြဲဆံပင္ေကာင္း ေနခဲ့ ၾကသည္။” ဤနည္းျဖင့္ ကရင္အမ်ိဳးသားတို႔၏ လက္နက္ကိုင္ စစ္ပြဲႀကီး ေပါက္ကြဲ ထြက္လာခဲ့ရသည္။
ယင္းသို႔ ျပည္ေထာင္စု အစိုးရႏွင့္ ကရင္အမ်ိဳးသား လက္နက္ကိုင္ ႏိုင္ငံေရး အင္အားစုမ်ား ျဖစ္ပြား လာခဲ့ၾကေသာ လက္နက္ကိုင္ ပဋိပကၡသည္ ယခုအခါတြင္ ၁၃-ႏွစ္မွ်ပင္ ေက်ာ္လြန္ကာ ၁၄-ႏွစ္အတြင္းသို႔ ခ်င္းနင္း ၀င္ေရာက္လာခဲ့ ေလၿပီ။ သို႔ရာတြင္ ထိုလက္နက္ကိုင္ ပဋိပကၡသည္ ေျပလည္ ၿပီးၿငိမ္းျခင္း မရွိေသးေခ်။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ျဖစ္ပြားလ်က္ ရွိေနတံုးသာ ျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ “ဖက္ဆစ္ႏွင့္ ဒီမုိကေရစီ ဘယ္သင္းေ႐ြးမလဲ” ဟူ၍ မဲေခၚကာ တက္လာခဲ့ေသာ ပထစအစိုးရသည္ ၁၃-ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ၁၄-ႏွစ္ခန္႔မွ် ကရင္အမ်ိဳးသားမ်ား အေပၚ၌ စစ္ျပဳေနေသာ မိမိတို႔၏ လုပ္ငန္းကို ျပန္လည္စဥ္းစား သင့္လွၿပီဟု တင္ျပလိုသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္၏ သမုိင္းတေလွ်ာက္လံုး မည္သည့္ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုမ်ားႏွင့္မွ ပဋိပကၡ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ စစ္မက္ ေသာ္လည္းေကာင္း ျဖစ္ပြားခဲ့ျခင္း မရွိခဲ့ေသာ ကရင္အမ်ိဳးသားမ်ား၏ ျပႆနာကို စစ္ျပဳ၍ ေျဖရွင္းေနျခင္းသည္ ျပည္ေထာင္စုႀကီး တရပ္လံုး၏ အေရးအေနႏွင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း မွန္ကန္သည္ သုိ႔မဟုတ္ မွားယြင္းသည္ ဆုိေသာအခ်က္ကို ေလးေလးနက္နက္ စစ္ေဆးတြက္ခ်က္ဘုိ႔လည္း လုိအပ္လွၿပီဟု ထင္ေပသည္။
သမုိင္းတေလွ်ာက္လံုး မိမိတို႔၌ ရွိတတ္သမွ် ကေလးႏွင့္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနထိုင္ျခင္း ျပဳလာခဲ့ေသာ ထိုတုိင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုမ်ား၏ အေရးကို အဘယ့္အတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာနည္းျဖင့္ ေျဖရွင္း၍ မရႏိုင္ရမည္နည္း။
ထို႔ေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရသည္ ကရင္အမ်ိဳးသားမ်ား အေပၚ၌ ၁၃-ႏွစ္ေက်ာ္မွ် က်င့္သံုး၍ ေအာင္ျမင္ျခင္းလည္း မရေသာ “လက္နက္အားကိုး ၀ါဒ” ကို အျမန္ဆံုး ရပ္စဲကာ ကရင္အမ်ိဳးသားမ်ား၏ ျပႆနာကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ေျဖရွင္းျခင္း ျပဳႏုိင္ရန္အတြက္ ကရင္အမ်ိဳးသား အႀကီးအကဲမ်ား ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ စားပြဲ၀ိုင္းတြင္ထုိင္ကာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းႏွင့္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေျဖရွင္းသင့္လွၿပီ ထင္ေပသတည္း။
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္
(၁၉၆၂ -ခု ေဖေဖာ္၀ါရီလထုတ္ ကရင့္ေရွ႕ေဆာင္ဂ်ာနယ္မွ ေဆာင္းပါးကို ထည့္သြင္းေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။)
