သင္ဟာ တို႔တမ်ဳိးသားလံုးအတြက္ နားခိုရာ
မရွိမျဖစ္တဲ့ အရိပ္သစ္ပင္
အသင္ရဲ႔ သက္တမ္းကား အိုမင္းရင့္ေရာ္ကာ
ဆယ္စုႏွစ္ ေျခာက္ဆယ္ျပည့္ေျမာက္ျပီးျဖစ္လဲ
သင္ရဲ႔ရြက္ေဟာင္းမ်ား ေၾကြက်ေျမခက်လဲ
မျပိဳမလဲ ထီးထီးမားမားရပ္တည္ႏိုင္ဆဲ၊
ခ်စားေနတဲ့ ပင္စည္နဲ႔
သင္ရဲ႔ေရေသာက္ျမစ္တခ်ဳိ႔ေၾကာင့္
အသင္မစိမ္းလန္းႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္
က်ဳိးတိုးက်ဲတဲ သင့္အရြက္ေတြနဲ႔
တို႔တေတြ အရိပ္ခိုနားခြင့္ရခဲ့
အနာဂတ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ရွင္သန္ႏိုင္ခဲ့။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို သစ္သားမွန္းမသိတဲ့
သစ္ သစ္ခ်င္းခုတ္တဲ့
ဇါတ္တူပုစိန္ရုိးေတြေၾကာင့္
အသင္ဟာ အင္အားခ်ိနဲ႔ခဲ့ရ
သင့္အကိုင္းအခက္တခ်ဳိ႔အား
မက္လံုးေပးျပီး ခုတ္ျဖတ္သြားတဲ့
ကိုင္းဆက္သမားေတြေၾကာင့္
သင္ဟာ ရြက္ႏုေတြ မေ၀ဆာႏိုင္ခ့ဲ
အသင့္အား သစၥာေဖါက္ျပားပစ္ခြါသြားျပီး
လြင့္စင္သြားတဲ့သင့္ရဲ႔မ်ဳိးေစ့တို႔သည္လည္း
မဟာမ်ဳိးျခားပင္ရဲ႔ေလာင္းရိပ္ေအာက္မွာ
အေညွာင့္အစို႔ေလးေတာင္ မေထာင္ထြက္ႏိုင္
လံုးပါးပါးကာ ကိုယ့္အရိပ္ကိုယ္လန္႔ေနၾကရ
ေတမိမင္း၀င္စားတဲ့ ငအေတြလို ဆြံ႔အေနၾက။
သို႔ေသာ္----သင္ဟာ ထိုဒဏ္အေပါင္း
ခေညာင္းေရာက္ရွိလဲ ဂရုမမူ
လြတ္လပ္ျခင္းလမ္းကို လမ္းျပေဆာင္သူ
အနာဂတ္မ်ဳိးဆက္ရွင္သန္ရန္အေရး
လိုအပ္တဲ့အရိပ္ေကာင္း သစ္တပင္အတြက္
အဆိပ္မဲ့တဲ့ ေလာင္းရိပ္တခု ဖန္တီးႏိုင္ဖို႔
သင္ထာ၀ရ ရွင္သန္ေနရဦးမယ္
အို---အသင္သစ္ပင္
စအိုင္ခန္႔(ႏွင္းခဲေျမ)
အႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ သံုးႏွစ္ ျပည့္ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးေန႔သို႔
