ေနာ္စီဖိုးရာစိန္
ေကအဲန္ယူရဲ့ ဒုဥကၠဌ ျဖစ္ျပီး တေလာက ကားမေတာ္တဆ ျဖစ္ကာ ဒဏ္ရာရရွိခဲ့သူ ေနာ္စီဖိုးရာစိန္ရဲ့ အမ်ဳိးသမီး
အေရး လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္ေနစဥ္ကာလျဖစ္တဲ့ ၂၀၀၃ခုႏွစ္က ေလာင္းရိပ္ကို
ေက်ာ္ျဖတ္ျခင္း အတြဲ၂တြင္ ေရး သားေဖာ္ျပတဲ့ စစ္ပြဲေတြ ကင္းရာေျမ အမည္ရ ေဆာင္းပါးကို အားလံုး ဖတ္လို႔ရေအာင္
ျပန္လည္တင္ဆက္လိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
က်မဟာ ျမန္မာျပည္မွာ ေမြးဖြားၾကီးျပင္းခဲ့တယ္။ အဲဒီတိုင္းျပည္ဟာ ကမၻာေပၚမွာ
အရက္စက္ဆံုးနဲ႔ သက္တမ္းအရွည္ၾကာဆံုး အာဏာရွင္ေတြ အုပ္စိုးထားတဲ့ တိုင္းျပည္တခုပါ။ က်မက
ကရင္လူမ်ဳိး တေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ကရင္လူမ်ဳိးေတြဟာ ျမန္မာျပည္မွာ ဒုတိယလူဦးေရ
အမ်ားဆံုး ျဖစ္ျပီး လူဦးေရအားျဖင့္ ၈သန္းကေန ၁၀သန္းအထိ ရွိပါတယ္။
တျခားျမန္မာျပည္က တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုေတြလိုပဲ ကရင္လူမ်ဳိးေတြဟာ သူတို႔
အခြင့္အေရး၊ လြတ္ေျမာက္ေရး၊ ကိုယ္ပိုင္ ျပဌာန္းခြင့္ရရွိေရးနဲ႔ ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္
ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ေက်ာ္ၾကာ တိုက္ပြဲ ၀င္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။
ကရင္လူမ်ဳိးေတြဟာ အမ်ားအားျဖင့္ အေရွ႔ဘက္နယ္ စပ္ေဒသက ေတာင္ တန္းေတြနဲ႔
ျမစ္၀ကြ်န္းေပးအလယ္ပုိင္း ေဒသေတြမွာ ေနထိုင္ၾကပါတယ္။ က်မတို႔ လူမ်ဳိးေတြဟာ
ရိုးသားၾကျပီး ခိုင္ျမဲတဲ့ မိသားစုဘ၀ေတြ ရွိၾကသလို ရင္းႏွီးေဖာ္ေရြမႈကို
တန္ဖိုးထားျပီး ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနလိုတဲ ဆႏၵ ရွိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မတို႔ဟာ စနစ္တက်
ဖိႏွိပ္ေနမႈေတြ၊ ညွင္းပန္းမႈေတြ၊ ေခါင္းပံုျဖစ္မႈေတြ၊ အဓမၼေနရာေျပာင္းေရြ႔မႈေတြနဲ႔
သတ္ျဖတ္မႈေတြကို ခံစားေနၾကရတာပါ။ က်မတို႔ ကရင္အမ်ဳိးသားေက်ာင္းေတြ အသိမ္းခံရတယ္။
အတင္းအဓမၼထိန္းခ်ဳပ္တာ၊ ဖ်က္ဆီးပစ္တာ ေတြခံရတယ္။ ေနာက္ ႏိုင္ငံေတာ္ မူ၀ါဒက “ဗမာၾကီးစိုးေရး၀ါဒ”ျဖစ္တာေၾကာင့္ က်မတို႔ရဲ့
မိခင္ဘာသာကို ဗမာေက်ာင္းေတြမွာ သင္ၾကားခြင့္ မေပးပါဘူး။
ဗမာစစ္တပ္ေတြက က်မတို႔ နယ္ေျမေတြမွာ အေျခစိုက္ထားျပီး အတင္းအက်ပ္
လုပ္အားေပၚ ေခၚတာ၊ အတင္းအဓမၼ ေနရာေျပာင္းေရြ႔ခိုင္းတာ၊ မုဒိမ္းျပဳက်င့္တာ၊
ႏွီပ္စက္ညွင္းပန္းတာ၊ သတ္ျဖတ္ပစ္တာ၊ လုယက္ခိုးယူတာ၊ က်မတို႔ ပိုင္ဆိုင္တဲ့
ပစၥည္းေတြကို ဖ်က္ဆီးပစ္တာ စတဲ့ နည္းေတြနဲ႔ က်မတို႔ ျပည္သူေတြကို
ထိန္းခ်ဳပ္ထားပါတယ္။ က်မတို႔ရဲ့ လယ္ယာေတြ၊ ေကာက္ပဲ သီးႏွံေတြ၊ စပါးက်ီေတြနဲ႔
ေက်းရြာေတြကို မီးရွဳိ႔ဖ်က္ဆီးၾကတယ္။ က်မတို႔ ရြာသူရြာသားေတြကို တမင္ ရည္ရြယ္ခ်က္
ရွိရွိနဲ႔ ငတ္မြတ္ကုန္ေအာင္ လုပ္ထားတယ္။ ရြာသားေတြဟာ အျမဲတမ္းလို ရိုက္ႏွက္
ခံရတယ္။ အမ်ဳိးသမီးေတြကို မုဒိမ္းက်င့္ျပီး သတ္ျဖတ္ခဲ့ေပမယ့္ ဘာမွ အေရးယူတာ
မရွိဘူး။ အဓမၼမုဒိမ္း ျပဳက်င့္တာဟာ လူမ်ဳိးစုေတြကို တန္ျပန္ ေခ်မႈန္းရာမွာ
ဗမာစစ္တပ္( ႏိုင္ငံေတာ္ ေအးခ်မ္းသာယာေရးနဲ႔ ဖြံ႔ျဖဳိးေရး ေကာင္စီရဲ့ စစ္တပ္)က
အရာရွိေတြ၊ အၾကပ္ တပ္သားေတြအတြက္ ထင္ရွားတဲ့ စစ္လက္နက္တခုျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္
က်မတို႔ အမ်ဳိးသမီးေတြဟာ စစ္ပြဲအတြင္းက ပစ္မွတ္ေတြ ျဖစ္လာရတယ္။
က်မတို႔ ကရင္အမ်ဳိးသမီးေတြဟာ လူ႔အခြင့္အေရးေတြအားလံုး
ဆံုးရွဳံးေနရတယ္။ ဒီဆံုးရွဳံးရတဲ့ အခြင့္အေရးေတြက ပညာသင္ၾကားခြင့္၊ က်န္းမာေရး
ေစာက္ရွာက္ခံ ပိုင္ခြင့္နဲ႔ အစားအစာ ရရွိပိုင္ခြင့္အျပင္ အသက္ရွင္
ရပ္တည္ပိုင္ခြင့္ေတြပါ ပါ၀င္ပါတယ္။ က်မတို႔ ကေလးငယ္ေတြဟာ ထိုးစစ္ဆင္တိုက္
ခိုက္လာမႈေတြၾကားမွာ ေမြးဖြားရတယ္။ ငယ္ရြယ္တဲ့ ကေလးငယ္မွာေတာင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္
ငိုေၾကြးႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြ ဆံုးရွဳံးေနရတ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ရဲ့ ငိုသံက
သူတို႔ မိသားစု ပုန္းေနရတဲ့ ေနရာကို ထုတ္ေဖာ္လိုက္သလို ျဖစ္မွာ ေၾကာင့္ပါ။
က်မဟာ ေက်းလက္ေဒသက စစ္ပြဲေတြ ျဖစ္တဲ့ ေနရာမွာ ၾကီးျပင္းခဲ့ရတယ္။
လံုျခံဳစိတ္ခ်မႈကို ဘယ္အခါကမွ မခံစားခဲ့ရဖူးပါဘူး။ ဘ၀တေလ်ာက္လံုး IDPလို႔
ေခၚတဲ့ ျပည္တြင္း အိုးအိမ္စြန္႔ခြာဘ၀နဲ႔ ေနခဲ့ရတယ္။ အခု ဒုကၡသည္စခန္းမွာ
ေနထိုင္ေနရတာေတာင္ စိတ္ခ်လံုျခံဳမႈဆိုတာကို မခံစားရဘူး။ က်မတို႔ မိသားစုဟာ
တေနရာျပီး တေနရာ ေျပာင္းေရြ႔ေနထိုင္ခဲ့ရတယ္။ တေနရာရာမွာ ၂ႏွစ္ထက္ပိုျပီး ၾကာေအာင္
ေနခဲ့ရတယ္ဆိုတာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒီလို ေျပာင္းေရြ႔ေနထိုင္လာရတာဟာ ၁၉၉၅ခု
ေဖေဖာ္၀ါရီလမွာ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္က ဒုကၡသည္ စခန္းကို ေရာက္တဲ့ အထိပါပဲ။
က်မအေဖက
ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ငန္းေတြနဲ႔ ခရီးသြားေနရခ်ိန္မွာ ကေလး ၈ေယာက္ရဲ့ အသက္ရွင္
ရပ္တည္မႈကို အေမက တာ၀န္ယူခဲ့ရတယ္။ အေမဟာ ခိုင္မာျပတ္သားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးၾကီးပါ။
က်မတို႔ မက်န္းမာရင္ သူသိထားတဲ့ တိုင္းရင္းေဆး၀ါးေတြနဲ႔ က်မတို႔ အသက္မေသရေအာင္
ကုသေပးခဲ့တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်မတို႔မွာ ေဆးရုံ ေဆးခန္းေတြ၊
က်န္းမာေရးလုပ္သားေတြ၊ ဆရာ၀န္ သူနာျပဳေတြ မရွိဘူး။ ဒါ့အျပင္ ဘာေခတ္မွီေဆး၀ါးမွလည္း
မရွိတာေၾကာင့္ပါ။ အေမဟာ ဒီလိုအၾကားအျမင္မ်ားတဲ့အတြက္ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမတေတြ
သိပ္ကံေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ တျခားကေလးငယ္ေတြ ေသဆံုးေနခ်ိန္မွာ အေမဟာ သူ႔ရဲ့တတ္ကြ်မ္းမႈနဲ႔
က်မတို႔ကို ေသေဘးက ကာကြယ္ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
အေမက ဒီလို
ရက္စက္မႈေတြ ထိတ္လန္႔ ေၾကာက္ရြံ႔စရာ အေျခအေနေတြ ၾကားမွာ ဘာေၾကာင့္အသက္ရွင္ဖို႔
လိုသလဲဆိုတာကို အျမဲရွင္းျပတတ္တယ္။ ေနာက္”ျငိမ္းခ်မ္းမႈနဲ႔ တရားမွ်တမႈ”ေတြရတဲ့
တေန႔ကို ေရာက္ရလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ က်မတို႔ တေတြဟာ ထာ၀ရေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရြင္ရြင္ ေနထိုင္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ အေမက ေျပာတယ္။ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြဟာ
အေမေျပာတာကို အေလးအနက္ ယံုၾကည္ၾကတယ္။ က်မတို႔ တိုင္းျပည္မွာ “ျငိမ္းခ်မ္းမႈနဲ႔
တရားမွ်တမႈ”ေတြ
ရမယ့္ေန႔ကို ေစာင့္စားေနခဲ့ၾကတ္။ အခုခ်ိန္ထိလည္း ဒီအရာေတြကို တမ္းတ ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲ
ျဖစ္ပါတယ္။
က်မေမြးဖြားခဲ့တဲ့
ေနရာဟာ စစ္ပြဲေတြ အျပင္းထန္ဆံုး ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေနရာပါ။ ခုခ်ိန္ထိလည္း ေထာင္နဲ႔ ခ်ီတဲ့
အမ်ဳိးသမီးေတြဟာ ေန႕စဥ္ဆင္းရဲဒုကၡေတြ ခံစားေနရဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ က်မဟာ ဒီစစ္ပြဲ ျဖစ္ရာ
ေဒသမွာ အႏွစ္ ၂၀ေလာက္ ေက်ာင္းဆရာမ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာမတေယာက္အေနနဲ႔ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့
အၾကီးမားဆံုး အခက္အခဲေတြကေတာ့ က်မရဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို ျငိမ္းခ်မ္းမႈနဲ႔
လံုျခံဳမႈအေၾကာင္း ေျပာရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္ပြဲေတြ အေၾကာင္းကို သိေနၾကတာမို႔
ဒီအေၾကာင္းအရာေတြဟာ သူတို႔အတြက္ေရာ က်မတို႔အတြက္ပါ လက္ေတြ႔မက်ဘူးဆိုတာ သိေနၾကတယ္။
စာသင္ႏွစ္တႏွစ္ရဲ့ ႏွစ္လည္ပိုင္းကို ေရာက္လာရင္ ျမန္မာစစ္အစိုးရက က်မတို႔ေဒသကို
ထိုးစစ္ဆင္ဖို႔ တပ္ဖြဲ႔ေတြ ေစလြတ္တတ္တာမို႔ က်မတို႔ဟာ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ထားရပါတယ္။
က်မရဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ရြာေတြမွာရွိတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြ၊ ကေလးငယ္ေတြနဲ႔ သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြကို
ကာကြယ္ဖို႔အတြက္ ေရွ႔တန္းစစ္ေျမျပင္ကို သြားၾကရတယ္။ က်မေရွ႔မွာ အရပ္သားေတြအေပၚ
တိုက္ခိုက္တာေတြကိုသာ ေတြ႔ျမင္ေနရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာမတေယာက္အေနနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြ
ေသဆံုးခဲ့ရတာေတြကိုပါ ၾကားသိေနရပါတယ္။
အဲဒီႏွစ္ေတြ
အတြင္းမွာ က်မဟာ စစ္ပြဲေတြ ကင္းရွင္းတဲ့ ဘ၀၊ စိတ္ခ်လံုျခံဳမႈရွိတဲ့ ဘ၀ကို
စိတ္ကူးေမွ်ာ္လင့္ေနမိတယ္။ ဒီလို ျဖစ္လာရင္ သိပ္ကို ေအးခ်မ္းသာယာမယ္လို႔
က်မေတြးထင္မိတယ္။ က်မဟာ နာက်င္ခံစားရတာေတြကို ရင္ထဲမွာ ျမိဳသိပ္ရင္း ေရွ႔ဘာေတြ
ထပ္ဘာျဖစ္လာမလဲဆိုတာအတြက္ပဲ ျပင္ဆင္ခဲ့ပါတယ္။ က်မနဲ႔ က်မတို႔ ျပည္သူေတြဟာ စစ္ပြဲေတြ
မရွိတဲ့ ဘ၀၊ ျငိမ္းခ်မ္းျပီး လံုျခံဳမႈ ရွိတဲ့ ဘ၀ေတြမွာ ေနထိုင္ဖို႔ဆိုတဲ့ ဆႏၵဟာ က်မရဲ့ အရိုးသားဆံုးနဲ႔
အျဖစ္ခ်င္ဆံုး ဆႏၵပါ။ ဒါေပမယ့္ သြားရအံုးမယ့္ ခရီးက အရွည္ၾကီးဆိုတာ က်မသိေနပါတယ္။
ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ က်မတို႔ အိမ္မက္ေတြနဲ႔ အလွမ္းေ၀းေနဆဲပါ။
ျငိမ္းခ်မ္းေရး အေပၚ အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ့ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္ဟာ
စစ္ပြဲေတြ ျပီးဆံုးသြားတာ တခုတည္း မဟုတ္ပါဘူး။ က်မတို႔ လိုလားတာက စစ္မွန္တဲ့
ျငိမ္းခ်မ္းေရးပါ။ ဒါက တရားမွ်တမႈရွိတဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းေရးပါ။ ဒီျငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ
အၾကမ္းဖက္မႈေတြအျပင္ အိမ္တြင္း အၾကမ္းဖက္မႈေတြပါ ကင္းရွင္းတဲ့ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္ပြဲေတြ ျပီးဆံုးသြားခဲ့ရင္လည္း အိမ္တြင္း အၾကမ္းဖက္မႈေတြ
ရွိေနအံုးမယ္ဆိုရင္ ဒီလိုျငိမ္းခ်မ္းမႈမ်ဳိးကို က်မတို႔ အမ်ဳိးသမီးေတြ အေနနဲ႔
မေပ်ာ္ပိုက္ႏိုင္ပါဘူး။
က်မကေတာ့ လက္ရွိ
ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈ ေတြမွာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်မွတ္တဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြမွာ
အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ့ ပါ၀င္မႈဟာ ပိုမို တိုးျမင့္မလာပဲနဲ႔ေတာ့ ျငိမ္းခ်မ္းေရး
တည္ေဆာက္ေရး လုပ္ငန္းစဥ္ေတြမွာ က်မတို႔ အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ့ စြမ္းရည္ကို
အျပည့္အ၀ ေပးဆပ္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ မထင္ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ျပည္တြင္း
စစ္ျဖစ္ေနတဲ့ ႏွစ္အရွည္ အၾကာၾကီးအတြင္းမွာ က်မတို႔ အမ်ဳိးသမီးအမ်ားအျပား
ထိခိုက္ခဲ့ၾကရနတယ္။ ဒုကၡျဖစ္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ ေနာက္ စစ္ျဖစ္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းဟာ
အမ်ဳိးသမီးေတြေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ က်မတို႔ အမ်ဳိးသမီးေတြမွာ
ျငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္၊ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ရရွိဖို႔အတြက္ စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ရာမွာ
အမ်ဳိးသားေတြနဲ႔အတူ အလုပ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ အရည္အေသြးေတြ ရွိပါတယ္။
က်မတေယာက္
အေနနဲ႔ကေတာ့ ဒီစစ္ပြဲမွာ ပါ၀င္ပတ္သက္ေနသူေတြ အားလံုးဟာ
ခြင့္လြတ္ေက်းေအးမႈေတြနဲ႔အတူ အၾကမ္းဖက္မႈေတြကို အဆံုးသတ္ဖို႔
တာ၀န္ရွိတယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ေနာက္ ၁၉၈၄ခုႏွစ္က ျငိမ္းခ်မ္းေရး
ႏိုဘယ္လ္ဆုရခဲ့တဲ့ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ဒက္စမြန္တူးတူးရဲ့ စကားကို က်မအေနနဲ႔
အျပည့္အ၀ ေထာက္ခံပါတယ္။ "ခြင့္လြတ္ေက်းေအးမႈ မရွိရင္ အနာဂတ္ဆိုတာ မရွိဘူး"
ဆိုတာပါပဲ။ ၾသဇာအာဏာေတြ၊ ဂုဏ္မာနေတြ၊ အမုန္းတရားေတြဟာ ျငိမ္းခ်မ္းျပီး
တရားမွ်တတဲ႔ ကမၻာၾကီးတခု ဒါမွမဟုတ္ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံကို မဖန္တီးႏိုင္ပါဘူး။
က်မတို႔ဟာ ကမၻာေပၚမွာ ရွိတဲ့ ညီအစ္ကိုေတြ အားလံုးနဲ႔အတူ ေသြးစည္းဖို႔
လိုပါတယ္။ က်မတို႔ အမ်ဳိးသမီးေတြ ၾကိဳးပမ္းေနတဲ့ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္မႈ၊
အမ်ဳိးသား ျပန္လည္ ေသြးစည္းညီညြတ္မႈနဲ႔ ျငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ေဆာက္မႈေတြအတြက္
ေထာက္ခံအားေပးမႈေတြ လိုအပ္ေနပါတယ္။
ေနာ္စီဖိုးရာစိန္
ဇြန္လ ၁၁၊ ၂၀၀၃ခုႏွစ္
ေလာင္းရိပ္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ျခင္း ၂ စာေစာင္မွ
