သူလုပ္ၾကံခံရတဲ့အခ်ိန္ဟာ က်ေနာ္မဲေဆာက္က ကရင္သတင္းဌာန(KIC)သတင္းစာတိုက္မွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ပါ။ အဲဒီေန႔ဟာ က်ေနာ္တာ၀န္က်ရာဌာနရဲ႔ လစဥ္ထုတ္သတင္းစာေစာင္ကို ပံုႏွိမ့္တိုက္အပ္ထားျပီးျဖစ္တာေၾကာင့္ ၀န္ထမ္းမ်ားဟာ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္နဲ႔ သတင္းစာတေစာင္ျဖစ္ေျမာက္ဖို႔ လံုးပန္းခဲ့ရတဲ့ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မွဳ ေလးေတြကို အတိုးခ်ျပီး အနားယူၾကတဲ့ေန႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ျပီးေတာ့လည္း ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၄ရက္ ခ်စ္သူမ်ားေန႔လည္း မဟုတ္ပါလား။
အဲဒီေန႔မနက္မွာ ဖာထီးက်ေနာ္တို႔ရုံးေရွ႔ကို ကိစၥတခုနဲ႔ ေရာက္လာခဲ့ပါေသးတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ ကားေပၚကမဆင္းေပမယ့္လည္း သူ႔ကို ကားေမာင္းပို႔ေပးေနတဲ့ သူ႔ရဲ႔သားၾကီး ေစာေစးေစးက စာရြက္စာတမ္းတခ်ဳိ႔ လာပို႔သြားပါတယ္။ ကားေပၚကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူအျမဲပဲ ၀တ္ေနက် ၀စ္စကုတ္အက်ီၤနဲ႔ ဖထီးကို ေတြ႔ရျပီးေတာ့ က်ေနာ့ေဘးနားမွာရွိေနတဲ့ ၀န္ထမ္းတေယာက္ကိုေတာင္ အဖိုးၾကီးလည္း ကားေပၚမွာ ပါလာတယ္လို႔ ေျပာလိုက္မိပါေသးတယ္။
၀စ္စကုတ္၀တ္ထားတဲ့ အဲဒီေန႔က ဖထီးရဲ႔ ပံုရိပ္ကို ယခုခ်ိန္ထိ ျပန္လည္ျမင္ေယာင္မိေနေသးသလို အသက္ရွင္လ်က္နဲ႔ ဖထီးကို ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ ေတြ႔ရျခင္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အသက္ရွင္လ်က္နဲ႔ ဖထီးကို ေနာက္ဆံုးေတြ႔ရမယ္ဆိုတာ အဲဒီအခ်ိန္က ဘယ္လိုမွ ထင္မထားခဲ့မိပါဘူး။ အခ်ိန္ကေတာ့ ထိုင္းစံေတာ္ခ်ိန္ ၁၀နာရီပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ ရွိပါလိမ့္မယ္။
အဲဒီေန႔ေန႔လည္မွာေတာ့ အခင္ဆံုးအစ္ကိုၾကီး Kyawcross(ဇြဲကပင္၀က္ဆိုဘ္)ရဲ႔အိမ္ကို အလည္လိုက္သြားျဖစ္ပါတယ္။ Kyawcross ရဲ႔အိမ္က မယ္ေတာ္ေဆးခန္းနဲ႔လည္း နီးေတာ့ သူ႔အိမ္မွာ အားရပါးရပ္ အနားယူအျပီး ေဘာ္လံုးပြဲ ၾကည့္ဖို႔ ထြက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ ႏွစ္ေယာက္သားစီးေနတုန္း သူ႔ဆီက ဖုန္းလာျပီး တေယာက္ေသာသူနဲ႔ စကားေျပာေနၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ေတြ ေျပာေနတဲ့စကားေတြဟာ အမဂၤလာစကားေတြျဖစ္ေနပါတယ္။ အေၾကာင္းရင္းအားလံုးကို မသိရေပမယ့္လည္း သူတို႔ေျပာေနတဲ့စကားေတြက ေသြးရုိးသားရုိးမဟုတ္မွန္း က်ေနာ့စိတ္ထဲမွာအလိုလိုနဲ႔ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္မိပါတယ္။
ခ်က္ခ်င္းပဲ သူကက်ေနာ့ဘက္လွည့္ျပီးေတာ့ လာ--ဟိုဘက္ရုံးမွာ သြားမယ္။ အေရးၾကီးတယ္လို႔ေျပာျပီး ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ကို ၀ုန္းခနဲ ေမာင္းထြက္သြားပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္လည္း အံ့ၾသတုန္လွဳပ္မိကာ ဘာမွတုန္႔ျပန္စကားျပန္မေျပာႏိုင္ပဲ ပုခက္ေပၚက လူမမယ္ကေလးငယ္ပမာ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွာပဲ တေကာက္ေကာက္ ပါသြားခဲ့ရပါတယ္။ သြားမယ့္ရုံးဆိုတာက မယ္ေတာ္ေဆးခန္းနားက နယ္လွည့္ေက်ာပိုးအိတ္အဖြဲ႔ရုံးပါ။ အဲဒီရုံးကိုေရာက္ေတာ့ ခုနကဖုန္းဆက္သူ(ဗိုလ္ၾကီး၀င္းေက်ာ္၊ တပ္မဟာ ၅) ေနတဲ့အခန္းကိုပဲ တန္းသြားခဲ့ၾကပါတယ္။
သူေနတဲ့အခန္းကိုသြားျပီး ထိုင္မယ္လို႔လုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ပဒိုမန္းရွာလုပ္ၾကံခံလိုက္ရျပီးေတာ့ ပြဲခ်င္းျပီး ေသဆံုးသြားျပီတဲ့၊ ဗိုလ္ၾကီး၀င္းေက်ာ္ဆီက က်ေနာ္ အဲဒီစကားလံုးကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကားရပါတယ္။ မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္လည္း ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဘာလုပ္ရမယ္၊ ဘာေျပာရမယ္မွန္း မသိပဲ ပါးစပ္အေဟာင္းသား တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တၾကိမ္တခါမွ မခံစားဖူးခဲ့တဲ့ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲတုန္လွဳပ္ေျခာက္ျခားတဲ့စိတ္ေတြဟာ က်ေနာ့ရဲ႔ရင္ထဲ အသဲထဲ ႏွလံုးသားထဲ၊ ေခါင္းထဲစတဲ့ ခႏကိုယ္တခုလံုးထဲကို လြမ္းမိုးလိမ့္၀င္လာပါေတာ့တယ္။
တခန္းလံုးလည္း တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္သြားပါေတာ့တယ္။ ေယာက်ာၤတန္မဲ့ မ်က္ရည္၀ဲခဲ့ရျပီးေတာ့ မ်က္ရည္စက္ေလးမ်ားဟာလည္း ထိမ္းထားတဲ့ၾကားကေန အလိုလိုနဲ႔ အတင္းထြက္က်လာပါေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီမ်က္ရည္စက္ေတြဟာ လြတ္လပ္မွဳ လိုလားသူတေယာက္ရဲ႔ လြတ္လပ္မွဳအတြက္ ေတာ္လွန္သူေခါင္းေဆာင္တေယာက္ ဆံုးရွဳံးရတဲ့ မ်က္ရည္စက္ေလးေတြပါပဲ။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပဲ ကိုင္တြယ္စမ္းသပ္ကာ ငါအိမ္မက္မက္ေနတာလား၊ ငါမ်ားမူးေနတာလားလို႔ေတာင္မွ ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ခဲ့မိပါေသးတယ္။
မဟုတ္ဘူး။ မဟုတ္ဘူး၊ ငါ့အိမ္မက္မဟုတ္ဘူး။ မူးလည္းမမူးပါဘူး။ ငါပံုမွန္ပဲ။
ဒါတကယ္ ငါ့နားနဲ႔ တကယ္ၾကားေနရတာပဲ။
ငါဘာလုပ္ရမလဲ၊ ငါဘာလုပ္သင့္သလဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္သတိေပးလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ အိတ္ကပ္ထဲက လက္ကိုင္ဖုန္းကေလးကို ဘယ္သူမွ အမိန္႔မေပးပဲ တန္းေကာက္ကိုုင္လိုက္မိပါတယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ေစာေခါင္ေသာင့္(ယခု၊ ဖို႔၀ိန္း)ဆီကို တန္းဆက္လိုက္မိပါေတာ့တယ္။ ဖုန္းေခၚေနတုန္းမွာလည္း ပဒိုမန္းရွာမေသဘူး။ ဗိုလ္ၾကီး၀င္းေက်ာ္ေျပာတာမဟုတ္ဘူး၊ သူလိမ္ေျပာတယ္ဆိုတဲ့ တုန္႔ျပန္မွဳကို ၾကားရပါေစလို႔ေတာင္ ဆႏၵျပဳခဲ့မိပါေသးတယ္။
ဒါမွ မဟုတ္ ပဒိုမန္းရွာ ပြဲခ်င္းျပီးမေသဘူး။ ဒဏ္ရာအနည္းငယ္ကလြဲလို႔ ပူပင္စရာမရွိဘူးဆိုတဲ့ တုန္႔ျပန္မွဳကိုလည္း ေမွ်ာ္လင့္မိခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့ရဲ႔ ဆႏၵေတြက မျပည့္မီခဲ့ပါဘူး။ ေစာေခါင္ေသာင့္ဖုန္းကိုင္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ္ဘာမွ မေမးခင္မွာပဲ ပ္ုဒိုမန္းရွာသီ့ယုဂ္(ပဒိုမန္းရွာေသျပီ) ဆိုတာကိုပဲ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ အခုငါပဒိုမန္းရွာရဲ႔အေလာင္းနေဘးမွာ ဓါတ္ပံုရိုက္ေနပါတယ္ဆိုတဲ့ ေစာေခါင္ေသာင့္ရဲ႔ ေျပာဆိုေနတာေတြဟာလည္း ပဒိုမန္းရွာကို အသက္ရွင္ေနေစခ်င္ေသးတဲ့
ဒါမွမဟုတ္ ဒဏ္ရာအနည္းငယ္ပဲ ရေစခ်င္တဲ့ က်ေနာ့ရဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို တစမက်န္ရိုက္ခ်ဳိးလြင့္ပစ္လိုက္သလိုပဲ ခံစားခဲ့ရပါတယ္။
ပဒိုမန္းရွာ လုပ္ၾကံခံရျပးေတာ့ ပြဲခ်င္းျပီးေသဆံုးသြားျပီဆိုတာ ရာႏွဳန္းျပည့္ မွန္ကန္ေနပါျပီး၊ က်ေနာ္ရုံးခန္းကို ခ်က္ခ်င္းျပန္ျပီးေတာ့ အဲဒီညတညလံုး ပဒိုမန္းရွာရဲ႔ အတၱဳပတိ၊ မွတ္တမ္းဓါတ္ပံု၊ မိန္႔ခြန္းစတဲ့အခ်က္အလက္ေတြကို အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ရဲ႔ လမ္းညြန္မွဳနဲ႔အညီ ရွာေဖြစုေဆာင္းခဲ့ပါတယ္။ မီဒီယာေတြအတြက္ ၾကိဳတင္ရွာေဖြထားျခင္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူနဲ႔ပတ္သက္တဲ့အေၾကာင္းေတြကို ရွာေဖြစုေဆာင္းရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္လည္း သူ႔ကို ပိုျပီးေတာ့ အမွတ္ရခဲ့မိပါတယ္။ တညလံုး အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ပဲ သူ႔အေၾကာင္းကိုပဲ ထိုင္ေတြးေနမိေတာ့တယ္။ သူ႔အိမ္မွာပဲ အတူတူတာလေပါ့ဟင္းနဲ႔ ထမင္းစားတတ္တဲ့ ဖထီးရဲ႔ အဆင့္အတန္းခြဲျခားမွဳမရွိတဲ့အခ်ိန္၊ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲေတြ၊ အခမ္းအနားေတြမွာ ျပတ္သားခိုင္မာျပီး ထိထိမိမိေျပာတတ္တဲ့ ဖထီးရဲ႔ ေျပာဆိုေနခ်ိန္၊ ေနာက္ဆံုး ၀စ္စကုတ္နဲ႔ ေတြ႔ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြကို မွတ္မွတ္ရရ ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ခဲ့မိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္လည္း ပဒိုမန္းရွာလိုေခါင္းေဆာင္မ်ဳိး ကရင့္အမ်ဳိးသားထုအတြင္းမွာ အမ်ားအျပားဆက္လက္ေပၚထြန္းလာျပီးေတာ့ အမ်ဳိးသားေတာ္လွန္ေရးကို ဆက္လက္ဦးေဆာင္သြားမယ္လို႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။ အစားထိုးမရႏိုင္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတေယာက္က သူခ်စ္တဲ့ သူ႔ကရင္အမ်ဳိးသား၊ သူယံုၾကည္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရး၊ သူတည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ တိုင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း ယံုၾကည္မွဳ၊ သူခိုင္ခိုင္မာမာရပ္တည္ခဲ့တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးမူ၀ါဒကို စြန္႔ခြာသြားပါျပီး။ လူေသေပမယ့္လည္း နာမည္ေတာ့ မေသပါ။ သူ႔ရဲ႔၀ိညဥ္ေတြက ေတာ္လွန္ေရးအေပၚမွာ ဆက္လက္ရွိေနအံုးမွာ ျဖစ္သလို သူ႔ရဲ႔ မိန္႔မာခ်က္၊ သူ႔ရဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးရပ္တည္ခ်က္မ်ားဟာလည္း ဧရာ၀တီ၊ သံလြင္၊ စစ္ေတာင္းျမစ္၀ွမ္းႏွင့္ ကြဲျပားေနတဲ့ ေဒသအသီးသီးက ကရင္တမ်ဳိးသားလံုးရဲ႔ လြတ္ေျမာက္မွဳအတြက္ ဆက္လက္လြမ္းမိုးေနအံုးမွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ရေပတယ္။
ေက်ာ္အဲေခါင္ေသာင့္
