Saturday, November 19, 2011

အမုိးသူႀကီး


ခုိင္မာေက်ာ္ေဇာ၏ အေကာင္းဆုံးလက္ရာမ်ားထဲတြင္ ပါ၀င္သည္
“—အိမ္တုိင္ရာေရာက္ ကုိယ္တုိင္လာျပီးေတာ့ ခုိင္းတယ္။ ေရာက္တ့ဲေနရာကေန ေသနတ္ေဖာက္ျပီးေတာ့လည္း ခုိင္းတယ္။ ေခၚေတာ့သာ အမုိး (အေမ) တ့ဲ၊ တမ်ဳိးနဲ႔တမ်ဳိး မရုိးေအာင္ကုိ ခုိင္းတတ္ၾကပါေပတယ္—”
ေခတ္ပ်က္ႀကီးထဲမွာ သူႀကီးျဖစ္ရတ့ဲ က်ဳပ္တုိ႔ဘ၀ကုိ ရင္ဖြင့္ခ်င္လြန္းလုိ႔ပါ။ တျခားေဒသက သူႀကီးေတြေတာ့ ဘယ္လုိေနမယ္ မသိဘူး။ က်ဳပ္တုိ႔ေက်းရြာအုပ္စုက သူႀကီးမေတြကေတာ့ စစ္တပ္ခုိင္းဖတ္ ျဖစ္ေနရတယ္။
သူႀကီးမေတြအေၾကာင္း ေျပာမယ္ ဆုိေတာ့ သူႀကီးမျဖစ္လာပုံက စရမွာပဲ။ သူႀကီးမျဖစ္လာပုံ ေျပာေတာ့လည္း က်ဳပ္တုိ႔ရြာက ေယာက်္ားေတြ ေျပးၾကလႊားၾကတာကုိလည္း ခ်န္ထားလုိ႔ မျဖစ္ဘူး။ ရြာထဲ သူတုိ႔ (စစ္တပ္) ၀င္ျပီေဟ့ ေန႔ေန႔ညည ဆုိသလုိ ေယာက်္ားမွန္သမွ် အကုန္ ေျပးၾကတာက က်ဳပ္တုိ႔ရဲ႕ အေလ့အထ တခုပဲေလ။ ‘သူႀကီး ဘယ္မွာလဲ’ ‘သူႀကီး ဘယ္မွာလဲ’ လုိ႔ ေမးတာကလည္း ရြာေတြေရာက္တုိင္း ေမးတ့ဲ စစ္တပ္ေတြရဲ႕ အေလ့အထ တခုပါပဲ။
သူတုိ႔၀င္လာျပီး ‘သူႀကီး ဘယ္သူလဲ’ ‘သူႀကီး ဘယ္မွာလဲ’ ေမးေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔မွာ သူႀကီး ျပစရာ မရိွဘူး။ တကယ္လည္း က်ဳပ္တုိ႔ရြာမွာ သူႀကီးမရိွတာ ၾကာပါျပီ။ စစ္တပ္ေခတ္မွာ သူႀကီးလုပ္ရတာ အသက္အႏၱရာယ္နဲ႔ နီးလြန္းေတာ့ ဘယ္ေယာက်္ားမွ သူႀကီး မလုပ္ခ်င္ၾကဘူး။ လုပ္လည္း မလုပ္ရဲၾကပါဘူး။

သူႀကီး ေမးမရေတာ့ ဘာလုပ္တယ္ ထင္လဲ။ ရိွရိွသမွ် လူေတြကုိ အိမ္ေတြေပၚက အကုန္ ေမာင္းခ်ျပီးေတာ့ ေနပူက်ဲတဲ ရြာလယ္က ကြင္းေျပာင္ႀကီးမွာ သူႀကီးစစ္ေဆးပဲြႀကီး လုပ္ခ့ဲတယ္။ မရိွတ့ဲသူႀကီးကုိ က်ဳပ္တုိ႔ ဘယ္လုိျပႏုိင္မွာလဲ။ သူႀကီးမျပႏုိင္ရလား ဆုိျပီး ေသနတ္ေမာင္းေတြ တေဖာင္းေဖာင္း တင္ျပီး ဆဲေရးတုိင္းထြာလုိက္တာမ်ား အရွင္လတ္လတ္နဲ႔ ငရဲက်ေနသလား မွတ္တယ္။ မတတ္သာတ့ဲအဆုံး ‘အေမတုိ႔ရြာမွာ သူႀကီးမရိွတာ ၾကာပါျပီ’ လုိ႔ အရဲစြန္႔ျပီး ေျပာမိပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ က်ဳပ္ကုိ သူႀကီး တန္းခန္႔လုိက္ေတာ့တာပဲ။

မ်က္ေစ့လည္း မႈန္ျပီ။ အသက္လည္း ႀကီးပါျပီ။ စာလည္း မတတ္ပါဘူး လုိ႔ အတန္တန္ ျငင္းေပမယ့္ ဘယ္လုိမွ ျငင္းမရဘူး။ ဒါဟာအမိန္႔ တ့ဲ။ စစ္တပ္ရဲ႕အမိန္႔ကုိ အာခံရင္ ဘာျဖစ္သြားမယ္ထင္သလဲ တ့ဲ။ ဒီလုိနဲ႔ က်ဳပ္ အမုိးသူႀကီး ျဖစ္လာရတယ္။

ေျပာခ့ဲတ့ဲအတုိင္းပဲေလ သူႀကီးမ ဆုိေတာ့ စစ္တပ္ခုိင္းဖတ္ေပါ့။ ခုိင္းပုံခုိင္းနည္းေတြကေတာ့ အမ်ဳိးမ်ဳိးပါပဲ။ စာေတြပုိ႔ျပီးေတာ့ ခုိင္းတယ္။ အိမ္တုိင္ရာေရာက္ ကုိယ္တုိင္လာျပီးေတာ့ ခုိင္းတယ္။ ေရာက္တ့ဲေနရာကေန ေသနတ္ေဖာက္ျပီးေတာ့လည္း ခုိင္းတယ္။ ေခၚေတာ့သာ အမုိး (အေမ) တ့ဲ၊ တမ်ဳိးနဲ႔တမ်ဳိး မရုိးေအာင္ကုိ ခုိင္းတတ္ၾကပါေပတယ္။
‘အမုိးသူႀကီး စစ္ေၾကာင္းမွဴးနဲ႔အျမန္ဆုံး လာေတြ႔ပါ’
‘အမုိးသူႀကီး လုံျခဳံေရးအစည္းအေ၀းသုိ႔ မပ်က္မကြက္ (မပ်က္မကြက္) တက္ေရာက္ပါရန္ အေၾကာင္းၾကားပါသည္’
‘အမုိးသူႀကီး ယခု ညေနပုိင္းတြင္ လႈပ္ရွားတပ္ရင္းမွဴးႏွင့္ လာေရာက္ေတြ႔ဆုံပါ’
‘အမုိးသူႀကီး အိမ္ေထာင္စုႏွင့္ လူဦးေရစာရင္းအား တပတ္အတြင္း စခန္းသုိ႔ အျမန္ဆုံး စာရင္းေပးပုိ႔ပါ’
‘အမုိးသူႀကီး ဘုန္းႀကီးနဲ႔ကုိရင္စာရင္း ျပဳစုထားေပးပါ’
‘အမုိးသူႀကီး ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား၏ စာရင္း ျပဳစုထားေပးပါ’
‘အမုိးသူႀကီး ရြာအျပင္ဘက္ ေတာင္ယာတဲတြင္ေနေသာ အိမ္ေထာင္စုမ်ား ႏွင့္ ၎တုိ႔၏ အမည္မ်ားကုိ အျမန္ဆုံး စာရင္းပုိ႔ပါ’ တ့ဲ။

ကဲ – စာမတတ္တ့ဲက်ဳပ္အတြက္ ဒုကၡေတြ မေရာက္ေပဘူးလား။ (၆)တန္းေက်ာင္းသား ေျမးကုိ ေက်ာင္းထြက္ခုိင္းျပီး က်ဳပ္ရဲ႕လက္ေထာက္စာေရးအျဖစ္ က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္ တာ၀န္ေပးခ့ဲရတယ္။

‘အမုိးသူႀကီး လန္ဒန္စီးကရက္ (၁) ေတာင့္ နဲ႔ ဘီယာ (၃) ဗူး စာရရျခင္း က်ေနာ့္ထံ အေရာက္ပုိ႔ေပးပါ’
‘အမုိးသူႀကီး ၾကက္(၃)ေကာင္နဲ႔ အုန္းသီး(၁၀)လုံး ညေနပုိင္း စခန္းအေရာက္ပုိ႔ေပးပါ’
‘အမုိးသူႀကီး စခန္းထုိင္ေတြ ရိကၡာျပတ္သြားတ့ဲအတြက္ ဆန္(၃)ပုံး အျမန္ဆုံး ပုိ႔ေပးပါ’
‘အမုိးသူႀကီး ကြမ္းပင္ေပါက္ (၅၀)ခန္႔နဲ႔ ေပါက္တူး (၃)လက္ မနက္ဖန္မနက္ စခန္းသုိ႔ ဆက္ဆက္ ပုိ႔ေပးပါ’
‘အမုိးသူႀကီး ဆင္ၾကယ္ဖိနပ္ (၁၁)ရံကုိ ယခု စာလာပုိ႔သူနဲ႔ တပါတည္း ေပးလုိက္ပါ’
‘အမုိးသူႀကီး မနက္ဖန္ စစ္ေၾကာင္းမွဴး လာမည္ျဖစ္၍ အစားအေသာက္မ်ား စီစဥ္ထားပါ’

လက္လႈပ္မွ ပါးစပ္လႈပ္ရတ့ဲ က်ဳပ္တုိ႔ရြာသားေတြအတြက္ အခက္မႀကဳံေပဘူးလား။ သူတုိ႔ရဲ႕ ‘အျမန္ဆုံး’ေတြ အတြက္ က်ဳပ္အိမ္က လွည္းနဲ႔ႏြားကုိ အျမန္ဆုံးေရာင္းထုတ္ျပီး ေျဖရွင္းခ့ဲရတယ္။

‘အမုိးသူႀကီး တပ္စခန္းကာဖုိ႔ ၀န္ထမ္း(၁၅)ဦးကုိ ယခုစာ ရရခ်င္း ပုိ႔ေပးပါ’
‘အမုိးသူႀကီး ရိကၡာသယ္ဖုိ႔ ၀န္ထမ္း(၁၀)ဦး အျမန္ဆုံး လႊတ္ေပးပါ
၎ကိစၥ ပ်က္ကြက္ပါက လူႀကီးမင္းႏွင့္ ေက်းရြာ၏ တာ၀န္သာ ျဖစ္ပါတယ္။
‘အမုိးသူႀကီး တံတားျပင္ရန္အတြက္ ရြာသား (၅)ဦးႏွင့္ အတူ ဓားႀကီး (၃)လက္၊ ေပါက္ျပား(၃)လက္ မနက္ (၇)နာရီတိတိမွာ စုထားေပးပါ’
‘အမုိးသူႀကီး လမ္းျပင္ရန္အတြက္ လွည္း(၅)စီးႏွင့္ တာ၀န္ယူမည့္ လွည္းသမားမ်ားအား သူႀကီးအိမ္တြင္ မနက္ဖန္ မနက္ ေစာေစာ စုခုိင္းထားပါ’

ဒီလုိ ေရးႀကီးသုတ္ျပာကိစၥေတြမွာ က်ဳပ္တူ၊ က်ဳပ္သားေတြကုိပဲ ေခ်ာ့တလွည့္ ေျခာက္တလွည့္ အားကုိးခ့ဲရတယ္။

၀န္ထမ္းဆုိလုိ႔ ေျပာရဦးမယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ေရာ သူတုိ႔ပါ လူေတြကုိ ဆင့္ေခၚျပီး ခုိင္းတာကုိ လုပ္အားေပးလုိ႔ပဲ သိထားၾကတာပါ။ ‘အမုိးသူႀကီး ၀န္ထမ္း(၅)ဦး စစ္ေၾကာင္းမွဴးထံ အျမန္ဆုံး ပုိ႔ေပးပါ’ တ့ဲ။ က်ဳပ္တုိ႔ရြာမွာ ၀န္ထမ္း ဆုိလုိ႔ ေက်ာင္းဆရာ(၂)ေယာက္ပဲ ရိွတယ္။ သူတုိ႔ေတာင္းတ့ဲ ၀န္ထမ္း(၅)ဦးျပည့္ေအာင္ က်ဳပ္ ဘယ္မွာသြားရွာရမလဲ။ စစ္ေၾကာင္းမွဴး ကုိယ္တုိင္ က်ဳပ္အိမ္ကုိ ေပါက္ခ်လာျပီး ၀န္ထမ္းပုိ႔ခုိင္းတ့ဲစာ မေရာက္ဘူးလား ဘာညာ နဲ႔ က်ဳပ္ကုိ ေဟာက္တယ္။ ၀န္ထမ္း (၅)ဦးမျပည့္လုိ႔ မပုိ႔ရဲတာပါ လုိ႔ ရွင္းျပေတာ့ ‘ေသခါနီးမွ ဒီေလာက္ တုံးရသလား’ တ့ဲ၊ ‘အဲဒီ ၀န္ထမ္း ဆုိတာ လုပ္အားေပးကုိ ေျပာတာ တ့ဲ။ အခုခ်ိန္ကစျပီး လုပ္အားေပးလုိ႔ မေခၚရေတာ့ဘူး၊ ၀န္ထမ္းဆုိရင္ သေဘာေပါက္ပါ’ တ့ဲ။ တတ္လည္း တတ္နုိင္ၾကပါတယ္။

အမ်ဳိးမ်ဳိးခုိင္းၾကသလုိ ရုိင္းျပမႈအမ်ဳိးမ်ဳိးလည္း ႀကဳံရပါတယ္။ အာဏာႀကီးေလ ပုိရုိင္းေလပဲ။ ဒီလို က်ဳပ္ေျပာလုိ႔ က်ဳပ္ကုိ တမ်ဳိးေတာ့ မထင္ၾကပါနဲ႔။ က်ဳပ္ျမင္ရ ေတြ႔ရတ့ဲ ဗုိလ္မွဴး၊ ဗုိလ္ႀကီး၊ ဗုိလ္ေလးေတြကုိ က်ဳပ္ ေျပာခ်င္တာပါ။ သူေတာင္းတ့ဲ ၀န္ထမ္းကုိ အျမန္ဆုံး မပုိ႔လုိ႔ ဆုိျပီး က်ဳပ္တူ၊ က်ဳပ္ေျမးအရြယ္ စစ္ဗုိလ္ေလးက လူပုံလယ္မွာ က်ဳပ္ကုိ ဘယ္လုိ ႀကိမ္း၀ါးတယ္လုိ႔ ထင္သလဲ။
‘အဖြားႀကီး ေ၀့လယ္ေၾကာင္ပတ္ လုပ္မေနနဲ႔။ ေနာက္ေန႔ မ်က္ႏွာသစ္စရာ မရိွဘဲ ျဖစ္သြားမယ္’ တ့ဲ။ က်ဳပ္မေျပာဘူးလား၊ ေခတ္ပ်က္ႀကီးထဲ သူႀကီးျဖစ္ရတာ အသက္အႏၱရာယ္နဲ႔ နီးပါတယ္ လုိ႔။

က်ဳပ္အသက္ (၆၅)ႏွစ္ ရိွပါျပီ။ က်ဳပ္တုိ႔ေက်းရြာအုပ္စု သူႀကီးမေတြထဲမွာေတာ့ က်ဳပ္က အႀကီးဆုံးေပါ့။ က်န္တ့ဲ သူႀကီးမေတြက ၃၀ ေက်ာ္၊ ၄၀ အရြယ္ေတြ။ မီးတုတ္ထြန္းျပီးမွ ျပန္ရတ့ဲ အစည္းအေ၀းေတြ၊ ညႀကီး အခ်ိန္မေတာ္ အေရးေပၚ သြားလာရတ့ဲ ကိစၥေတြမွာ သူႀကီးမေတြအတြက္ အသက္အႏၱရာယ္တင္ မကဘူး အရွက္ အႏၱရာယ္လည္း နီးလွပါတယ္။

ပါးစပ္အရသာခံျပီး ေျပာတာကတမ်ဳိး၊ ေပါက္ပုတ္လက္ပုတ္ လုပ္တာေတြလည္း က်ဳပ္နား၊ က်ဳပ္မ်က္ေစ့နဲ႔ ျမင္ေန ေတြ႔ေနရတယ္။ ဒီကိစၥကုိ က်ဳပ္ တခါေျပာမိပါတယ္၊ တခါဆုိသေလာက္ပါပဲ၊ အဲဒီ စစ္ဗုိလ္ႀကီး က်ဳပ္ကုိ ေျပာပုံက မွတ္ေလာက္သားေလာက္ပါပေတယ္။
‘ကုိယ္နဲ႔မဆုိင္ရင္ အသာေန၊ ဟုိအမ်ဳိးသမီး (၆၀၀)ေက်ာ္ထဲ ေနာက္တုိးစာရင္းနဲ႔ ပါသြားမယ္’ တ့ဲ။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္ေျပာတာ၊ အာဏာႀကီးေလ ပုိရုိင္းေလ လုိ႔။

က်ဳပ္တုိ႔ ေနရထုိင္ရတာလည္း ေရွ႕ေနာက္ ၾကည့္ရတ့ဲ ကိစၥေတြလည္း ရိွေနေသးတယ္။ တဖက္ကလည္း ကုိယ့္လူမ်ဳိးေတြ မဟုတ္လား။ ဒါမ်ဳိးေတြ သိေတာ့ “သူႀကီးေယာင္ေယာင္ ငေပြးေယာင္ေယာင္ လာမလုပ္နဲ႔။ အကုန္လုံး သားေရဆုတ္ပစ္လုိက္မယ္” လုိ႔ ႀကိမ္း၀ါးတာေတြကလည္း မရွား၊ ငေပြးဆုိတာက ကရင္သူပုန္ေတြကုိ သူတို႔ေခၚတ့ဲ အေခၚအေ၀ၚေလ။

သိမ္းႀကဳံးျပီး စစ္သားအားလုံးကုိေတာ့ မေျပာလုိပါဘူး၊ သူတုိ႔အားလုံး က်ဳပ္တုိ႔ကုိ ခုိင္းတယ္။ ေတာင္းၾကတယ္ ဆုိေပမယ့္ ရည္ရည္မြန္မြန္ ရိွသူေတြလည္း ရိွပါတယ္။ “အမုိးသူႀကီး လုံျခဳံေရးကိစၥကုိ အမုိးတုိ႔ဘက္က ေသေသခ်ာခ်ာ တာ၀န္ယူေပးပါ။ အထက္က က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ညႊန္ၾကားလာတ့ဲအတြက္ အမုိးတုိ႔ကုိ အကူအညီ ေတာင္းခံရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္” တ့ဲ။ ဒီလုိမ်ဳိးဆုိ က်ဳပ္တုိ႔ကလည္း နားလည္ေပးနုိင္ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အထက္မွာလည္း သူတုိ႔ကုိ အမိန္႔ေပးတ့ဲသူေတြ ညႊန္ၾကားတ့ဲသူေတြက ရိွေနတယ္ မဟုတ္လား။

တခ်ဳိ႕ရဲေဘာ္ေတြၾကေတာ့လည္း လစာ၀င္ေငြနဲ႔ မိသားစု စားမေလာက္တ့ဲ သူတုိ႔ဘ၀ကုိ၊ အေျခအေနကုိ မရွက္မေၾကာက္ ေျပာျပၾကတယ္။ ရာထူးႀကီးတ့ဲ ဗုိလ္ႀကီးေတြနဲ႔ သူတုိ႔ဘ၀ ကြာျခားပုံေတြကုိလည္း ရင္ဖြင့္ၾကပါတယ္။

တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း တထည္စုိလုိ႔ တထည္လဲစရာ မရိွၾကဘူး။ ရဲေဘာ္ေလးတေယာက္ ေရးတ့ဲ စာေလးတေစာင္ ဆုိရင္ က်ဳပ္ အခုထိ အလြတ္ရေနေသးတယ္။ “အမုိးသူႀကီး က်ေနာ့္ကုိ ခရစၥမတ္လက္ေဆာင္အျဖစ္ ကရင္ပုဆုိးတထည္နဲ႔ ဆင္ၾကယ္ဖိနပ္တရံ လက္ေဆာင္ေပးပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံပါသည္။ က်ေနာ့္တြင္ အမွန္တကယ္ မရိွ၍ ယခုက့ဲသုိ႔ စာေရးရျခင္း ျဖစ္ပါသည္” တဲ့။ ေအာက္ဘက္မွာေတာ့ ပုံ – ေမာင္ဘယ္သူ ဆုိျပီး သူ႔လက္မွတ္ေလး ထုိးထားတယ္။ ဒါမ်ဳိးက်ေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔က သနားတတ္ပါတယ္။ သူ႔ခမ်ာ တကယ္ပဲ မရိွရွာလုိ႔ ရုိးရုိးသားသား ေတာင္းတာ ဆုိေတာ့ ပုဆုိးနဲ႔ဖိနပ္တင္ မကဘူး အကၤ်ီတထည္ပါ လက္ေဆာင္ ေပးလုိက္ေသးတယ္။ မရိွသူကုိ လွဴရတာ က်ဳပ္တုိ႔လည္း ကုသုိလ္ရပါတယ္။

ဟုိဘက္ရြာက သူႀကီးမေတြက်ေတာ့လည္း အလွည့္က်စနစ္နဲ႔ (၆)လတႀကိမ္ သူႀကီးလုပ္ေနရတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ မေသမခ်င္း လုပ္ရမယ့္ သူႀကီးေပါ့။ က်ဳပ္ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ခံနုိင္မလဲ။ ဒီဒဏ္ေတြကုိ ဘယ္လုိလူမ်ဳိးေတြ ခံနုိင္ပါ့မလဲ။ မခံနုိင္ေတာ့ေရာ က်ဳပ္တုိ႔က ဘာတတ္နုိင္မွာမုိ႔လဲ။ ဒီေတာ့ ေျပးစရာက တေနရာထဲပဲ ရိွတယ္။ ဘယ္ဟာျဖစ္နုိင္ဦးမွာလဲ၊ ဒုကၡသည္ေတြ ရိွတ့ဲ ဒုကၡသည္စခန္းကိုပဲေပါ့။


၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ဧျပီလထုတ္ ေခတ္ျပဳိင္ဂ်ာနယ္မွ ကူးယူ ေဖာ္ျပသည္။
Olá! Se você ainda não assinou, assine nosso RSS feed e receba nossas atualizações por email, ou siga nos no Twitter.
Nome: Email:

0 comments:

Post a Comment