အဲဒီတုန္းကေတာ့ အမွတ္တမဲ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕အမွတ္တမဲ့ေတြဟာ အဖိုးတန္တဲ့ စာအုပ္တအုပ္က စာမ်က္ႏွာတရြက္မွာ ေရးထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာ တပုိဒ္လို႔ ေျပာရမွာပါ။တခ်ိန္မွာ လိုအပ္လာေတာ့ ရွာၾကေဖြၾက ျပန္လွန္ၾကည့္ၾကရတာေပါ့။ အခုလည္း အေၾကာင္း ဖန္လာလို႔ အဲဒီအမွတ္တမဲ့တခုကို ျပန္ေျပာင္းျမင္မိပါတယ္။
အဲဒီတုန္းကဆိုတာ ၂၀၀၀ – ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ ေလာက္ကပါ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ အလုပ္လိုက္ရွာေနတုန္း သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ရဲ႕ အဆက္အသြယ္နဲ႔ လက္နက္နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လဲလွယ္တဲ့ တပ္ဖြဲ႔တဖြဲ႔ထဲ ၀င္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဦးေစာသမူဟဲ ဦးေဆာင္တဲ့ (ေဟာင္သေရာ အထူးေဒသ) ကရင္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တပ္ဖြဲ႔ပါ။ ဦးေစာသမူဟဲ အဖြဲ႔ဟာ KNU ကေန ခြဲထြက္ၿပီးေတာ့ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖၚဝါရီလ ၁၄ ရက္မွာ စစ္အစိုးရကို လက္နက္ခ်ခဲ့တဲ့ အဖြဲ႔ျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္က ေဟာင္သေရာအထူးေဒသ တပ္ဖြဲ႔၀င္ေတြ ရန္ပံုေငြအတြက္ ေနာက္တန္းကေန စီးပြားေရးလုပ္ကြက္ ရွာေပးရတဲ့ ရန္ကုန္ လႈိင္သာယာၿမိဳ႕နယ္ က်န္စစ္သားအိမ္ရာက ရံုးခ်ဳပ္မွာ အလုပ္ရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေဟာင္သေရာ အထူးေဒသ ကရင္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တပ္ဖြဲ႔ အတြင္းေရးမႉး မန္းေအာင္တင္ျမင့္က တပ္ဖြဲ႔ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို တာ၀န္ယူထားတာပါ။ လက္နက္ခ် ၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ေဟာင္သေရာ အထူးေဒသ တပ္ဖြဲ႔အတြက္ အစိုးရက ကရင္ျပည္နယ္တ၀ိုက္မွာ လုပ္ကြက္ေတြ ခ်ေပးရာကေန ႏွစ္ႏွစ္၊ သံုးႏွစ္ အတြင္းမွာပဲ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလး ၿမိဳ႕ႀကီးေတြ အထိ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြ တိုးခ်ဲ႕လာခဲ့ၾကပါတယ္။
တပ္ဖြဲ႔အတြက္ အဓိကလုပ္ရတဲ့ အလုပ္က ကၽြဲ၊ ႏြားေတြကို ကယ္ရီ လုပ္ေပးရတာပါ။ ဧရာ၀တီတိုင္းက ၿမိဳ႕ရြာေတြဆီက ေမွာင္ခို ကုန္သည္ေတြရဲ႕ ကၽြဲေတြ၊ ႏြားေတြကို သေဘၤာနဲ႔ ရန္ကုန္ကေန ေျမာင္းတကာၿမိဳ႕အထိကို ပို႔ေပးရတာပါ။ အဲဒီခရီးစဥ္ေတြမွာ က်ေနာ္က ရုံးအဖြဲ႔မႉးကိုယ္စား ေရာင္း၀ယ္ေရး တာ၀န္ခံအျဖစ္ လိုက္ပါရပါတယ္။ ဧရာ၀တီတိုင္းမွာရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ရြာအႏွံ႔ ေရာက္ခဲ့သလို အဲဒီၿမိဳ႕ရြာေတြက အစိုးရ ေထာက္လွမ္းေရးမႉးေတြ၊ သက္ဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔လည္း ေတြ႕ဆံုခဲ့ရပါတယ္။ သူတို႔ကို အေၾကာင္းၾကားၿပီးမွ လမ္းေၾကာင္းကို သြားရတာပါ။ ေျမာင္းတကာေရာက္တဲ့အထိကို တရြာ၀င္ တရြာထြက္နဲ႔ စစ္ေဆးဂိတ္ေတြမွာေတာ့ စာရြက္စာတမ္းထုတ္ျပ၊ ဒီထက္ပိုၿပီး အစစ္ေဆးမ်ားလာရင္ သူတို႔လက္ထဲ ပိုက္ဆံထိုးထည့္ နားလည္မႈေတြနဲ႔ လုပ္ျဖစ္ ၾကတာပါ။ ရုံးအဖြဲ႔မႉးကလည္း အဲဒီလိုပဲ မွာၾကားထားတာပါ။
အဲဒီတုန္းက ကၽြဲႏြားကုန္သည္ေတြက တနဂၤေႏြေန႔တိုင္းဖြင့္တဲ့ ေျမာင္းတကာ ႏြားပြဲေစ်းမွာ သြားေရာင္းၾကေတာ့ တပတ္မွာ တေခါက္ ကယ္ရီလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ တပ္ဖြဲ႔ ရန္ပံုေငြအတြက္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလးအဆင္ေျပေနတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ကုန္သည္ ပြဲစားေတြနဲ႔ လုပ္ကြက္ တခုခု ရွိလာၿပီဆိုရင္ ရုံးအဖြဲ႕မႉးက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ၈ မိုင္လမ္းဆံုက ဦးခင္ညြန္႔ ထိန္းခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ရုံးခ်ဳပ္ကို စာသြားတင္ခိုင္းပါတယ္။ စာသြားတင္တိုင္း က်ေနာ္တို႔ကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရးရုံးခ်ဳပ္ အေပါက္၀မွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ စစ္ေဆးၿပီးမွ စာကို ဂိတ္၀မွာပဲ ထားခဲ့ရပါတယ္။ အထဲကို ေပးမ၀င္ဘူး။
တႏွစ္ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ ဧရာ၀တီတိုင္းက ကၽြဲေတြ၊ ႏြားေတြ ကုန္ေတာ့မယ္၊ ကၽြဲ ႏြားကုန္ကူးတာကို ရပ္လိုက္ပါ ဆိုၿပီး ဧရာ၀တီ တိုင္းမႉးက အေၾကာင္းၾကားလာပါတယ္။ ရုံးအဖြဲ႕မႉးက ကၽြဲ ႏြားေတြ ၀ယ္ထားၿပီးသားျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ခြင့္ျပဳဖို႔ ဧရာ၀တီတိုင္းမႉးကို ေတာင္းဆိုခဲ႔ပါတယ္။ တိုင္းမႉးက ခြင့္ျပဳလိုက္ပါတယ္။ အျမန္ဆံုး အဆံုးသတ္ဖို႔ကို သတိ ထပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ တကယ္တမ္း ဒီအလုပ္က တပ္ဖြဲ႔ လစဥ္၀င္ေငြအတြက္ အဆင္ေျပသလို ကၽြဲ ႏြားေမွာင္ခိုသမားေတြ အတြက္လည္း အျမတ္မ်ားမ်ားရတဲ့ အလုပ္ပါ။ ဧရာ၀တီတိုင္းမႉးဆီကေန ေတာင္းဆိုထားတဲ့ ေနာက္ဆံုး တခ်ိန္က မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ ေလးႀကိမ္ေျမာက္ပါ။
ေနာက္ဆံုးတေခါက္ျဖစ္တဲ့ ေလးႀကိမ္ေျမာက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ဟိုင္းႀကီးကၽြန္းကိုသြားရပါတယ္။ ခရီးကေတာ္ေတာ္ ေ၀းပါတယ္။ ဟိုင္းႀကီးကၽြန္းမွာရွိတဲ့ ရြာေတြကေန ကၽြဲ ႏြား စုစုေပါင္း ၂၄ ေကာင္ တင္လာခဲ့ပါတယ္။ ပံုမွန္အတိုင္း ေတြ႔ေနၾက ဂိတ္ေတြမွာ ဂိတ္ေၾကး က်ပ္ေငြ ၂၀၀၀ ေပး၊ ညဘက္ဆိုေတာ့ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ ဘယ္သူဘယ္၀ါေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။ ကၽြဲ ႏြားတင္လာတာကို ျမင္ၿပီး ငါတို႔က ဒီရြာက ရာအိမ္မႉးေတြ ဆိုၿပီး လမ္းကေန ျဖတ္ေတာင္း၊ ကိုယ္ကလည္း ျပႆနာမတက္ခ်င္တာနဲ႔ က်ပ္ ၂၀၀၀ ေပးလိုက္ရပါတယ္။
ေညာင္တုန္းၿမိဳ႕ေရာက္ေတာ့ ည ၁၁ နာရီ၀န္းက်င္ရွိေနပါၿပီ။ ကုန္းေပၚတက္ နားၿပီး ည ၁၂ နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ ခရီးျပန္ဆက္ၾကပါတယ္။ ေညာင္တုန္းက ထြက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြဲ ႏြားတင္လာတဲ့ သေဘၤာက က်ေနာ္လိုက္ပါလာတဲ့ သေဘၤာအပါအ၀င္ ၃ စီး ေတြ႔ရပါတယ္။ တစီးက အစိုးရဆီက သားသတ္လိုင္စင္ရ ထားတဲ့ ေညာင္တုန္းက ကုန္သည္တေယာက္၊ ေနာက္တစီးက ဘာစာရြက္စာတမ္းမွမရွိဘဲ ေမွာင္ခိုသေဘၤာလို႔ သိရပါတယ္။
ထန္းတပင္ ၿမိဳ႕နယ္အပိုင္ မဲဇလီ ေရာက္ေတာ့ မနက္ ၃ နာရီေလာက္ ရွိေနပါၿပီ။ ျမစ္ကမ္းေဘးမွာ အခ်က္ျပမီးေတြျပတဲ့ သူကျပ၊ ဓာတ္မီးထိုးၿပီး ေအာ္တဲ့သူကေေအာ္၊ အသင့္ေစာင့္ေနတဲ့ သေဘၤာႏွစ္စီးက ေဘးနားကပ္လာၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ သေဘၤာကို အတင္းရပ္ခိုင္းေနပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ရပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ကမ္းေဘးမွာလဲ လူအေယာက္ ၃၀ ေလာက္ရွိမယ္၊ ေသနတ္ေတြလည္း တခ်ဳိ႕မွာ ပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္က ေမွာင္ေနေတာ့ သူတို႔ ဓာတ္မီးအလင္းေရာင္ေတြပဲ ျမင္ရတယ္။ လူႏွစ္ေယာက္ ဓာတ္မီးတလက္စီနဲ႔ သေဘၤာေပၚ တက္လာၿပီးေတာ့ ဒီသေဘၤာကို ဘယ္သူတာ၀န္ခံတာလဲတဲ့။ က်ေနာ္ပါလို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဘာအေထာက္အထားရွိလဲ ျပခိုင္းတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္က ရုံးအဖြဲ႔မႉး ထုတ္ေပးတဲ့ စာရြက္စာတမ္းအားလံုး ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ သူက စာရြက္စာတမ္းေတြယူသြားၿပီး က်ေနာ္ အပါအ၀င္ သေဘၤာမွာပါလာတဲ့ ကၽြဲ ႏြားပိုင္ရွင္ ၅ ေယာက္စလံုးကို အားလံုးဆင္းခဲ့ခိုင္းတယ္။ ကုန္းေပၚေရာက္ေတာ့ စာရြက္စာတမ္းေတြကို လူ ၃ ေယာက္ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ အဲဒီထဲက တေယာက္က ေညာင္တုန္းၿမိဳ႕က ေထာက္လွမ္းေရးမႉးျဖစ္ေနပါတယ္။
က်ေနာ္က ဒါ ေဟာင္သေရာ အထူးေဒသ ကရင္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တပ္ဖြဲ႔က ထုတ္ေပးထားတဲ့ စာရြက္စာတမ္းပါ၊ ဒီစာရြက္ စာတမ္းေတြနဲ႔ ဒီလမ္းေၾကာင္းမွာ သြားေနတာ တႏွစ္ေတာင္ ရွိေတာ့မယ္လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူတို႔ထဲက အသက္ႀကီးႀကီး တေယာက္က ဒီစာရြက္ေတြ တရားမ၀င္ဘူးတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္က ဒါ ဧရာ၀တီတိုင္းမွာ သြားလာလို႔ရေအာင္ ဧရာ၀တီတိုင္းမႉး ကိုယ္တိုင္ လက္မွတ္ထုိးေပးထာတဲ့ စာရြက္နဲ႔ ရန္ကုုန္ၿမိဳ႕ စစ္ေထာက္လွန္းေရး ရံုးခ်ဳပ္က ဗိုလ္မႉးႀကီးစန္ပြင့္က အလုပ္လုပ္ပိုင္ခြင့္ လက္မွတ္ထိုးေပးတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြပါ၊ ဘာျဖစ္လို႔ တရားမ၀င္တာလဲ လို႔ ျပန္ေမးလိုက္တယ္။ မရဘူး၊ ခင္ဗ်ားတို႔ တရား မ၀င္ ကန္႔သတ္ပစၥည္းေတြကို သယ္ေဆာင္တဲ့အတြက္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို တရားစြဲမယ္။ စခန္းလိုက္ခဲ႔ပါတဲ့။
ေနာက္မနက္မွာပဲ လူ ၆ ေယာက္၊ ကၽြဲ ႏြား ၂၄ ေကာင္၊ သေဘၤာတစီး အဖမ္းခံ လိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီကတည္းက ဧရာ၀တီတိုင္းမွာ ေဟာင္သေရာ တပ္ဖြဲ႕ရဲ႕ လုပ္ကြက္တခုျဖစ္တဲ့ ကၽြဲ ႏြားကယ္ရီအလုပ္ကို အစိုးရက ဖ်က္သိမ္းလိုက္ပါေတာ့တယ္။
အဲဒီကာလက စစ္အစိုးရ အဓိကဦးစားေပးထားတာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႕ ၁၇ ဖြဲ႔ ရွိတယ္။ ပထမက ၀ တပ္ဖြဲ႔၊ ဒုတိယ DKBA နဲ႔ တတိယက ေဟာင္သေရာအဖြဲ႕ပါ။ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ေလာက္က ဗိုလ္မႉးႀကီးစန္းပြင့္ ေျပာခဲ့ဖူးတာ ရွိပါတယ္။ ဒီၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔ေတြကို သူတို႔ တတ္ႏိုင္ သေလာက္ လုပ္ကြက္ေတြ ေပးထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဘာင္ထဲကေနေက်ာ္ၿပီး လုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္အဖြဲ႔မဆို အခ်ိန္မေရြး ဖမ္းလို႔ရတယ္လို႔ ေဟာင္သေရာ အထူးေဒသ တပ္ဖြဲ႔ရဲ႕ စီးပြားေရးတာ၀န္ခံ ရုံးအဖြဲ႔မႉးကို ရန္ကုန္ ၈ မိုင္က စစ္ေထာက္လွမ္းေရးရံုးခ်ဳပ္မွာ ေခၚေျပာ ခဲ့တာလည္း ရွိပါတယ္။
အဲဒီတုန္းက စစ္အစိုးရက လက္နက္ကိုင္ တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူေတာ့လည္း သူ၊ အလုပ္လုပ္ပိုင္ ခြင့္ေတြေပး ေတာ့လည္းသူ၊ ေနာက္ ေဘာင္ေက်ာ္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ျပန္ၿပီးဖမ္းဆီးေတာ့လည္း သူပဲလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
အခုဆိုရင္ သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ အစိုးရက ကရင္ အမ်ဳိးသားအစည္းအရုံး (KNU) အပါအ၀င္ တိုင္းရင္းသား လက္္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔ေတြနဲ႔ အပစ္ရပ္ဖို႔သေဘာတူ လက္မွတ္ေရးထိုးတာေတြ စတင္ေနပါၿပီ။ တိုင္းရင္းသားေတြ အလိုခ်င္ဆံုးအရာက စာရြက္ေပၚမွာ လက္မွတ္ထိုးၿပီး အခ်ိန္မေရြး လုပ္ခ်င္ရာ ျပန္လုပ္မယ္ ဆိုတဲ့ ဥပေဒမဲ့ သေဘာတူညီခ်က္ မဟုတ္ပါဘူး။ လက္သင့္ရာ စားေတာ္ေခၚတဲ့ ပံုစံနဲ႔ မတူညီတဲ့ မက္လံုးေတြ၊ အခြင့္အေရးေတြ ေပးတာမ်ိဳးကိုလည္း မလိုခ်င္ပါဘူး။ တရားဥပေဒစိုးမိုးတဲ့ တကယ့္ အစစ္အမွန္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တိုင္းရင္းသားတုိင္း လိုခ်င္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံသားတိုင္း ရပိုင္ခြင့္ရွိတဲ့ တန္းတူညီမွ်တဲ့ အခြင့္အေရးေတြကို တိုင္းရင္းသား အားလံုး ညီညီမွ်မွ် ရႏိုင္ပါေစလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း တခ်ိန္က စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေခတ္မွာ ကိုယ္တိုင္ အစက္အေျပာက္ကေလး အျဖစ္ ပါဝင္ခဲ့ရတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကာလအေၾကာင္း ျပန္လည္ မွ်ေဝလိုက္ပါတယ္ ထူးေစး။ ဧရာ၀တီမွ
